Tureckie dywany, zwane także anatolijskimi, są produkowane w Azji Mniejszej od XIII wieku (najstarsze egzemplarze dywanów pochodzą z miasta Konya). Omawiając te dywany należy omówić plemiona Kurdów, Turków Osmańskich, Turkmenów oraz Ormian, którzy stworzyli tutaj rodzimy przemysł tkacki. Najcenniejsze okazy dywanów pochodzą z okolic Bergamy, Ankary, a także miast Kazak, Melas, Gordes, Kula, Uszak, Stambuł i Hereke oraz Wschodniej Anatolii.

Anatolia z greckiego znaczy „wschód” – czyli orient, takie też jest wzornictwo tych dywanów. Tka się tu dywany z motywem gwiazd, uproszczonymi formami geometrycznymi i roślinnymi (kopiowanymi często z perskich wzorów). Dostępne są także modlitewniki z okolic Gordes, z motywem mihrabu – wnęki, którą oplata siedem obramowań , symbolizujących w kulturze islamu siedem bram raju. Duży wpływ na zdobiennictwo dywanów tego rejonu ma religia oraz Koran, który zabrania stosowania motywów ludzi i zwierząt. Stare egzemplarze dywanów nie odbiegają od kobierców perskich. Runo dywanów anatolijskich jest średniej wysokości, a splot dywanów jest wykonywany metodą symetryczną – Giordi. Większość kobierców powstaje tą tradycyjną metodą węzła tureckiego w domowych warsztatach wioskowych.

W XXI w. w Turcji produkowane są wyroby średniej jakości z przeciętnej jakości wełny o nowoczesnym wzornictwie. Runo tych dywanów jest raczej niskie, a kolorystyka kontrastowa. Noszą takie nazwy jak Dżerewan, Kayseri, Mekri, Hereke, Ghiordi, Kula, Uszak, Yahyali i Yagcibedir.

Rozpoznawalne są dywany Anatolijskie Uszak z charakterystycznymi frędzlami, dywany Besem oraz tureckie typu Gabbeh. W XX wieku produkowano także kilimy na potrzeby rynku europejskiego i amerykańskiego. Na szeroką skalę obecnie Turcja jest producentem i eksporterem dywanów maszynowo tkanych, syntetycznych. Powstało wiele fabryk, a sam sektor branży dywanowej jest obecnie bardzo obszerny i zaopatrzony w nowoczesne technologie i surowce.